Twee dagen later vroegen de Bondi's aan Nele of we een week of zes zouden willen housesitten. Ze wonen in Newell, aan de tropische beach van de Koraalzee, samen met oude hond Polly, jonge kat Winny en Bobby de kanarie die ooit bij 't verschieten zijn zang verloor. Wij moeten een paar weken voor de beesten, het gras en het zwembad zorgen, en als er een cycloon zou komen de ramen toedoen en onder de trap schuilen.
Dat laatste is nog niet gebeurd (het natte seizoen is ook nog niet volledig losgebarsten), voor dieren zorgen is geen probleem, en dankzij dit huis kunnen we eindelijk een beetje sociaal leven. Enkele vrienden die werken in Silky Oaks komen soms op bezoek, voor een zwemmeke of een drankske, of om samen naar het shoppingcenter (in Cairns, 75km zuid) of naar een fruitwijnproeverij te gaan. En een huis in de tropen is zo zalig. We hebben vorige week op driedaagse naar Cape Tribulation al gevloekt om terug in de tent te kruipen, zeker omdat het hier vaak regent. Maar kamperen in onze tent 'the opera house' is ook wel avontuurlijk zalig. Wanneer ge het net hebt opgegeven om een cassowary tegen te komen in 't wild, ziet ge plots een platypus(vogelbekdier).
Ook ontmoetten we in Cape Trib toevallig twee belgen, en we waren zo blij om normaal te kunnen praten, zonder Engels. We hebben samen een schone ontbijttafel tropisch fruit geplukt en gegeten. yummie. We zouden er een kookprogramma mee kunnen vullen. En ik twijfel of het land Australië of reizen an sich bepaalde hersendelen stimuleert, of dat Maxine en Nicolas buitengewoon joviale mensen zijn. In elk geval hebben we op die drie dagen tijd een warme vriendschap gevonden, en binnen een paar maanden komen ze ook naar het terugkomfeest. Ik moet dat nog aan Nele vertellen, ik ben van mening dat als ge een stevig afscheidsfeest voorziet, er ook ook een stevig terugkomfeest moet zijn. Later meer daarover.
We beseffen zo vaak hoe belangrijk het is om tijd te nemen en te genieten. Daarom zegden we zonder veel woorden onze job bij Silky Oaks Lodge op, ze probeerden ons meer en meer tijd en plezier af te nemen. Met alle Chinezen. Een week later, vlak voor Kerstmis, gingen we aan de slag bij Nautilus restaurant in Port Douglas (alweer een highclass hospitality jobke, de vdab zou hier nog wat truken kunnen leren), waar ze minder kinderachtig met hun personeel omgaan. 't Is wel een half uur rijden maar het panorama blijft elke keer adembenemend.
Kerst en oudjaar waren vreemde dagen, ook tijdens de vrolijke, hilarische en mooie momenten dachten we vaak aan thuis. We willen Skype bedanken voor hun technologische inbreng, zo konden we onze lieve families toch effe zien. Zo ver van huis zijn is zoals we verwachtten, niet altijd en niet voor iedereen even gemakkelijk. Onze inschatting is voorlopig zeer correct, en dat is wel een geruststelling.
In het meer dan comfortabele Bondi-huis (de Bondi's zijn ten eerste J. 'Bondi' Bond, een Vietnamveteraan met een slechte rug en een peperkoeken hartje voor vissen vanop zijn boot, donker bier, Polly en zijn vrouw, en ten tweede J. 'Bondi' Bond, een oud-internaatdirectrice met een warm aura rond haar grijze krullen en ondeugende ogen) voelen we ons wel op ons gemak. Nele en ik kunnen intussen beter improviseren, en boekten als summum een retourtje Nieuw-Zeeland. Tussen 9 februari en 9 maart zitten we op het allerallerverste stukje aardkloot, en komen we vanaf dan misschien alleen maar dichter en dichter bij huis.
Heel veel andere kleine en grote dingen waren het ook waard om in deze blog (en het was lang geleden, uiteraard is er veel te vertellen) te vermelden. Ik laat de foto's even spreken, en doe ons eraan denken om een terugkomparty te houden.
Tot gauw!
