"Do you think Henry might like to join us fishing tomorrow?". Vanonder zijn gigantische zonnehoed ter bescherming van de kale knikker kijkt de man die alleen maar dochters heeft mij hoopvol aan. Mijn antwoord (yeah, definitely!), wordt zo mogelijk nòg enthousiaster onthaald door de vrouw die nooit een dochter had. "That's great honey, I'll drive you to work then!". Dat ik om 6u 's ochtends al begin blijkt helemaal geen bezwaar, en voor ik het goed en wel besef hebben we afgesproken dat we daarna koffieklatsjen terwijl we wachten op Tha Blokes.
Zo gezegd zo gedaan, wanneer de volgende dag de mannen om 5u30 uitvaren, chauffeurt de vrouw mij naar m'n werk. Ze zet mij af met een kus en een " bye sweetie, have a great day! I'll be back to pick you up at 2", die mij herinnert aan het ochtendritueel met moesje aan de schoolpoort vroeger. Ze denkt luidop hetzelfde en voegt eraan toe dat ze heel graag een dochter zou hebben gehad en zo blij is dat we ze mij mocht wegbrengen.
Terwijl Hendrik 's avonds aan het werk is, zit ik zoals tegenwoordig bijna elke avond met de hele clan aan tafel. De mannen vertellen in detail over hun trip en vangst. Over één ding waren ze het roerend eens: het leukste van de dag was dat Hendrik erbij was en ze hem konden inwijden in de kunst van het vissen. Terwijl zij proberen de beste imitatie te maken van de blik op zijn gezicht toen hij voor het eerst beet had ("you should have seen him, Nel, it was just priceless!"), knijpt de vrouw in mijn hand. "Us girls will be going soon as well, I promise!". Blijkbaar is de paniek op mijn gezicht nogal duidelijk zichtbaar, want ze voegt er snel aan toe dat er dan geen dode vissen aan boord zullen zijn. "We can just go nice places and do some snorkeling". Fieuw! I'm in!
Wanneer ik even later als eerste van tafel ga om te gaan slapen (volgende ochtend moet ik weer vroeg opstaan), besef ik dat ik een lucky bastard ben. 6 paar armen die mij knuffelen, slaapwelzoenen en een "see ya tomorrow princess!", als ge vijftienduizend kilometer verwijderd zijt van uw eigenste zalige familie doet dat echt gigaveeldeugd.
Ik denk dat we ondertussen wel kunnen stellen dat we elkaar geadopteerd hebben, onze grey nomads en wij. De liefdevolle hebt-ge-wel-zonnecreme-aan/vergeet-ni-te-drinken-hé/ni-aan-diene-muggenbeet-krabben-zeg-ik-u!/ge-draagt-toch-wel-altijd-uwe-fietshelm bemoeienissen kregen we er gratis bij. Dat blijkt toch een universeel gegeven ;-) en is zelfs helemaal niet erg.
Dat ik hier zoveel gegroeid ben, merkte één van de mannen gisteren op. "Look at you! All relaxed and happy and bubbly talkative now! Such a difference!". Het is het mooiste compliment dat hij mij kon geven, en had zonder hen ongetwijfeld nog wel wat anders geweest ;-)
X
Nele
