donderdag 24 september 2015

Goede leven

Hallo lieve kijkbuiskinderen.
Jullie hebben een tijd moeten wachten op het vervolg van ons spannende relaas. Hoofdstuk 12 eindigde met een hoop op beterschap sinds de garagisten ons elk op hun eigen manier probeerden te bedriegen. 
Awel, nu is't onze beurt. Niet op de illegale manier, hoewel ik op het puntje stond om een motorbende op de Moorooka's af te sturen. Een vriendelijke man op de Ingham camping had me deze dienst aangeboden. 
Gelukkig is er Nele en een goed geweten. We proberen nu op een slinkse wijze ons geld terug te krijgen, wat wel een maand of 9 kan duren. Als dat lukt, gaan we daarmee misschien nog effe naar Nieuw Zeeland. Misschien hé! 

Intussen hebben we het goede leven teruggevonden. 

Nele had gevraagd om deze niet te posten. 

Ze had wel gevraagd om te proeven

Eindelijk hebben we een verse Piña colada kunnen maken. Hoe doet men dat met alleen uw handen? 
- Zoek op het witte tot lichtgoude strandzand (met uitzicht op een eilandje of vier) naar een steentje. 
- Smijt het steentje in de richting van een kokosnotenbundel. Als het echt heel hoog is kan het zijn dat ge veel pogingen nodig hebt :-)
- Raap de kokosnoot op. De schil moet eraf en da's een probleem. Klop heel hard op alles wat drie keer harder is dan een knie. Peuter met uw vingers die schil eraf, best te beginnen vanaf de puntigste kant. Daar is de schil ook het dikst. 
- Nu heb je een kokosnoot. Je hebt ook versgeperste ananas nodig. De brikken uit Coles of Woolworths zijn best ok. Zie (*) voor nog een tip. 
- Rum is gemakkelijk te verkrijgen. Tenzij je aboriginal bent. Zonder zwans, het Australische beleid voor alcohol voor 'indigenous people' is niet alleen een apart hoofdstuk in de cursus Responsible Serving of Alcohol, maar ook een griezelig zuivere vorm van racisme. Triest. 
Daarom kozen we niet voor een plaatselijke rum, hoewel ze in deze streek suikerriet kweken alsof ze de chinezen willen spijzen. 
- Als ge dan toch in de likeurshop zijt, koop snel een zakmes om een holleke te peuteren (er zijn er drie in elke koko) of maak één barst in de noot, zodat niet al het sap eruit loopt. 
- De rest is een kwestie van esthetische voorkeur. 

Aangekomen in Cairns heb ik ervan geprofiteerd om een eeeeecht heel goede didgeridoo te bestellen (op rentevrije afbetaling, we hebben nog even tijd om deftig werk te vinden) en lessen te volgen bij een grave gast. En de Wik mag een stuk of twee verwachten met didgeridoo en fanfare. 
We hebben ook samen een aboriginal schilderijtje gekocht. Volgende keer volgt een foto daarvan. 
Nu zijn we in Kuranda, een hippiestadje bovenop een berg vol tropische bomen en planten en beesten. Hier gaan we dit weekend even geld verdienen en dan waarschijnlijk terug naar Cairns om het op te doen. Haha!
Dit is niet van ons, maar wel een mooi schilderijtje
(*) Ooit al lamsvlees met ananassap geprobeerd? 't was een beetje toeval, het overschot van ananassap moest op... maar 't is suuuperlekker!



woensdag 16 september 2015

Terminologie

Wij kunnen ons niet goed vervelen. De auto-soap is vandaag hopelijk toe aan de laatste aflevering. Een seizoenseinde zonder spektakel liefst. Tenzij we de garage laten ontploffen?
De negen kilo gasbidon voor onze pasgekochte barbie(1) kan daarvoor dienen. 
Na de dure garagegrap (waar we intussen niet meer mee lachen) is er eigenlijk nog maar één grote kost te doen voor we onszelf trotters durven noemen: een ijskast en bijhorende zonnepanelen. Nu doen we 't nog met een esky(2) van den Aldi, maar een vleesje of het potje Vegemite(3) moet ook on the road beschermd blijven tegen de warmte. De zon heeft gemerkt dat de winter hier officieel voorbij is. Om acht uur 's morgens gaat het al vlot naar een vochtige 27 graden. En over nachtelijke regen hebben we dan geen klagen, die is snel droog en de brandweer en de boeren zijn blij. Over boeren gesproken: Nele heeft een bordje groenten laten staan (ongezien!), maar het was terecht. De broccoli smaakte naar zeekomkommer en de bloemkool naar zeep. En als ge maddam kokkin daarover aanspreekt krijgt ge in dit gat eerder de rekening dan een kleine verontschuldiging. Cane toads. Banana benders. Boeren.

Hier op de Palm Tree camping zijn we de vreemde eet in de bijt van grey nomads, oftewel geriatric gypsies(4). Voordeel is wel, Sonia, dat we er eentje met een gitaar hebben kunnen strikken. Zie filmpje. 



We ontmoetten nog twee andere gouden types: de ene is een truckie(5) die elke andere avond met een XXXX (6) in de ene hand zijn home kit komt vullen om Canadian Whisky te brouwen; de andere is Troy, een SD'ke(7) uit Tasmanië, die elk jaar voor het suikerseizoen naar Top End komt om te werken. Met de auto is dat een slordige 3500 kilometer. "so that's not too much eh"
Met andere bewoners is naast een sociaal verplicht g'day weinig contact. We kijken hoogstens eens Aerial pingpong(8) op de campingtv en vragen naar de ploegen en spelregels. En roepen mee oooh en aaah. 
Vanaf vanavond hopen we dezelfde terminologie te gebruiken, maar dan aan het Oostduinkerke van Australië: Mission Beach. 




(1) Barbie: barbecue. Geen verband met de poppen. Hoewel roze, na groen en geel, een nationale kleur lijkt.
(2) Esky: koelbox
(3) Vegemite: heel gezond, veel vitamientjes B. Ik krijg er kriebels van als ik er aan denk.
(4) Geriatric gypsies: bejaarden die hun huis verkopen, een dikke 4x4 en bijpassende caravan kopen en tot het einde der tijden de Australische seizoenen nareizen. 
(5) Truckie: een chauffeur met een ton als buik, en een road train met 30 wielen onder zijn kont. 
(6) XXXX: (lees: foorex) het meest verkochte Australische bier, vergelijkbaar met Karlsquell. Ik denk dat ik missionaris wil worden, bij de zythologische kerk. Lots of work to do. 
(7) SD'ke: een Simpel Duifke. Meestal vredelievende en goedaardige mensen, die met hun ogen smeken om help, het niet goed kunnen zeggen, maar altijd dankbaar zijn. 
(8) Aerial pingpong: Rugby Aussie Rules. Niet te verwarren met de andere rugbyvarianten die hier gespeeld worden: Rugby League Football en Rugby Union. 


PS: liefhebbers van bloemen kunnen hun ogen hieronder uitkijken. Enkele dagen niets te doen hebben heeft ook zijn voordelen: deze fotoreportage van bloemen op de camping, een als nieuw gewassen aanhangwagen, allebei een RSA (Responsible Serving of Alchohol Certificate, echt waar) op zak en naar 't schijnt zijn onze TFNs (Tax File Number, nodig om te werken) ook gearriveerd. 
 

 

 

 

 

 

 

 






donderdag 10 september 2015

fuck. Fuck. FUCK!

Ai Ai Ai... Zoals jullie in één van onze vorige blogberichten konden lezen, was onze auto in de garage. Er was een probleempje met de koelvloeistof, en dat bleek uiteindelijk toch iets erger dan op het eerste zicht gedacht. De onderdelen moesten vanuit een andere stad komen (Ingham, waar we nu zitten, is gelijk Boechout, maar dan omgeven door 200 km niks), maar oké, 2 dagen later en 838 dollar armer vertrokken we vol goede moed weer op pad.

Oef, zou ne mens denken. Alles opgelost. Garantie op tweedehandsauto's bestaat hier blijkbaar niet eens ze boven de 160 000 km zijn, maar oké. Dan werken we maar een beetje harder en reizen we een beetje minder, no worries.

Fout.

Toen we weer op pad gingen, bleek onze auto naar alle kanten te slingeren. Terug aangekomen bij de garage, werd hij eens helemaal opgetild en binnenstebuiten gekeerd. Blijkbaar zijn er grote problemen met onze besturingskoppeling. Problemen van die ernst dat de auto nooit door de keuring had mogen geraken. Dat konden wij natuurlijk niet weten, want hij was wél door die keuring geraakt, 4 dagen voor we hem van een officiële dealer, met alle juiste papieren, kochten.
Ook deze onderdelen zijn hier niet aanwezig, en dus zitten we weer vast. Ten vroegste woensdag kan de auto hersteld worden, en voorlopig is het echt onverantwoord om er de baan mee op te gaan. Kostenplaatje van deze herstelling: ongeveer 2000 dollar. Geld dat de verkoper niet wilt betalen, omdat hij het niet zijn schuld vindt dat de auto kapot was, "want dat had de man van de keuring maar moeten zeggen". De man van de keuring vindt echter dat "shit happens, not my fault". We hebben een advocaat gezien, Queensland transport departement gecontacteerd, maar er zit niets anders op dan hem nu te laten herstellen (en dus zelf ook betalen), en later het geld terug proberen te vorderen via de rechtbank.

Het goede nieuws is dus wel dat we ons hier de komende dagen zullen kunnen bezighouden met het uitpluizen van de Australische wet, en ons bijgevolg niet hoeven te vervelen ;-)
Oh en, om toch nog te eindigen met een positieve noot: we zitten midden in suikerrietgebied, en het ruikt hier echt zalig!

Groetjes,

Nele

dinsdag 8 september 2015

Australië op z'n worst!

Tijdens een (redelijk zeldzame) overnachting op een echte camping, kregen we een inkijk in het leven van de gemiddelde Australische kampeerder. Het is hier blijkbaar heel gewoon dat mensen na hun pensioen hun huis verkopen en een caravan/mobilhome kopen, waarmee ze het hele land rondtrekken. Om dat publiek te entertainen organiseerden de campinguitbaters een Australische avond. Met worst. Veel worst. En muziek, zogenaamd jaren '60 en '70, maar het klonk allemaal vroeg jaren '80 (= muziek op z'n worst!). In 't begin hebben we ons echt een kriek gelachen, zo hard dat het een beetje gênant werd. Maar toen na 2u bleek dat de zanger het nog lang niet beu was, begon het lachen ons wel te vergaan. Shit man, die Australiërs luisteren ons zo onder tafel!

Meer country dan dit wordt het niet ;-)
Wat er in die worsten gedraaid was, het blijft een raadsel. Maar deze dieren zijn alom present, en Australiërs deinzen op vleesvlak precies nergens voor terug (zelfs honden krijgen snoepjes van kangoeroevlees, serieus!), dus misschien was het wel één van de volgende:


in 't wild! Ter referentie: dat beest op de achtergrond is een bushturkey!



babykrokodil, niet in 't wild ;-)

Oh en, 't wordt lente! Nele is gelukkig en daar kan geen enkele countryzangersossis tegenop!








Onze gitaar

Aangezien we tijdelijk gestrand zijn (onze auto is in de garage), hebben we tijd en internet, dus kunnen we het bloggen een beetje bijbenen.

Zoals jullie weten hadden we op voorhand een giga playlist gemaakt met muziek voor onderweg. Helaas had onze auto geen usb-ingang, en kon die radio er ook niet zomaar uit zonder de rest van het dashboard mee los te maken. We hebben dus een radio-bakske gekocht dat de signalen van onze ipod naar de boxen stuurt, maar daar zit veel ruis op. Dat werkt op den duur ook op een mens zijn zenuwen, dus we hebben al veel zonder muziek gezeten. En dat voelen we wel! Ik vond het dus tijd om een gitaar te kopen en te leren spelen. Hendrik vond dat een goed idee, dus zo geschiedde. Helaas had ik gezegd dat hij mocht kiezen... en na een grondige evaluatie van de verhouding prijs/hilariteit kwam hij met dit exemplaar op de proppen:
Zo gezegd, zo gedaan, gitaar is van ons en Hendrik leert mij erop spelen! Binnenkort posten we misschien wel eens een liedje van ons twee. Misschien hé.


Danke danke danke!

Vorige week kreeg ik er een rimpel bij, zo werd beweerd. En Hendrik nog een extra grijs haar van mijn gejoel bij alle lieve berichtjes ;-) Het was een fantastische dag! Zoveel leuks dat het efkes duurde om het allemaal te verwerken en de tijd te vinden om er eens een beetje over te bloggen. Ik weet nog altijd niet zo goed waar te beginnen, dus hier gewoon in willekeurige volgorde de hoogtepunten van mijn eerste Australische verjaardag: 

  • wakker worden aan dit strand:

  • Pancakes als ontbijt. En koffie. Mmmm koffie! Kenners weten dat ik gelukkig word van zo'n dingen. Maar zelfs kenners kunnen zich niet voorstellen hoé gelukkig ik daar op dat moment van werd. Koffie is hier een zeldzaamheid geworden aangezien we zelf nog altijd geen vuurtje hebben. Het voordeel is dat zelfs een kop oploskoffie echt echt echt goed smaakt. Gene zwans!
  • uitstapke naar de Birthday Creek Falls. Ja, die heten echt zo! En nee, da's geen tropisch toeristenpark ofzo, maar gewoon echt watervallen. Schoon! Hendrik had er al wat foto's van gepost in zijn vorige blogbericht, maar bij deze is ook bewezen dat het echt zo heet: 



  • zwemmen in één van de vele gratis openluchtbaden die hier zijn. Voor Australiërs zijn die precies ook nog te koud, dus er is nooit veel volk. (ja, op de achtergrond is de zee te zien, maar die is nogal wild en met gevaar op giftige kwallen).

  • eindelijk eens een suuuperheldere sterrenhemel, en er echt van kunnen genieten. Toen we pas aankwamen voelde het een beetje onwennig om hier naar de sterren te kijken. Je kan een hele dag doen alsof je eigenlijk toch niet zo ver van huis bent, maar als je 's avonds naar boven kijkt en de grote beer is er niet... zoiets. Maar zo ongeveer sinds mijn verjaardag begin ik de sterrenbeelden van hier te herkennen en is het zalig om uren te zitten kijken. Tis hier ook superdonker 's avonds, dus er zijn miljoen keer meer sterren dan thuis!
  • Een kleine dingo gespot! Voor het eerst in het wild! Hoera! Daar is geen foto van waarop je meer kan zien dan twee kleine oortjes, dus bespaar ik u de zoektocht.

  • Een douche! Een echte! Warme! Afgesloten enal! En zeep! Must I say more?
  • Beste pizza van mijn leven gegeten.
  • De waitress die Hendrik 2 kletsen op zn polleke gaf omdat hij van mijn pizza at.
  • Sticky date pudding met verjaardagskaarsjes erop. Ik weet het, dat klinkt echt heel erg vies, maar is eigenlijk wel lekker! Het is ook niet echt pudding, meer een soort van plakkerige taart, met caramelsaus. Mmm :)
  • Random mensen die mij een gekukkige verjaardag wensten. En happy birthday zongen. Het kon mijn traditionele gezinsverjaardagskoor niet vervangen, maar allez, ze deden wel heel erg hun best ;-)
  • And last but not least: keiveel lieve berichtjes via allerlei kanalen. MERCI allemaal! Zonder jullie was het, hoe sjiek en mooi en fantastisch ook, toch een klein beetje eenzaam geweest. Jullie waren de kers op m'n stickydatepudding! Waarvoor zeer veel dank :-)

Toedeloe! 

zaterdag 5 september 2015

Desuperlatieven

Na drie weken Australië zou het zomaar kunnen dat men superlatieven vergeet te gebruiken. Alles is zo waanzinnig mooi of gek of groot, dat het zoeken naar woorden te moeilijk wordt. Dan kijken we naar bijvoorbeeld naar een opvliegende vlucht pelikanen, of naar zeeschildpadden die met tropische gemoedelijkheid naar lucht happen. Daarbij houden wij onze koppekes scheef zoals vooral papegaaien dat doen. Er komt dan met moeite nog een krakende of zuchtende 'wooow' uit de permanent open mond.
In het vorige blogbericht beloofde Nele een boottocht naar Whitsundayeilanden. Om het paradijselijk karakter te laten bestaan in zijn mysterie en om de jaloezie van de mensen thuis een beetje te sussen zullen we alles even desuperlatieven. Dit gaat als volgt, in tegenstelling tot wat men op den BBC leert:
 "Magnificent and amazing, astonishingly beautiful, better than cool bananas, up to the nines, superb, wonderful, pristine, glistening turqoise en awe-inspiring" wordt allemaal vervangen door het Vlaamsche "schoon" of ABNs "mooi"
"Als dit voor echt is, dan... pfoeh" wordt "behoorlijk indrukwekkend"
"ni normaaaaaaaaaaaaaal zo chique" wordt "speciaal"
"It's so fluffy/pretty I'm gonna diiiiiiie" wordt "snoezelig"
"Kijk kijk kijk kijk kiiiiijk!" wordt "hier en daar"
"Djeeezus dees is belachelijkschoon, knijpt mij want ik denk dak droom" wordt eenvoudig "prachtig"
Dus, deze boottocht was eigenlijk het gecombineerde verjaardagscadeau (er is maar een gat van twee weken tussen onze verjaardagen) dat volledig werd gefinancierd door de schenkingen van familie en vrienden op de afscheidsfeestjes. Allereerst nog eens bedankt daarvoor, 't is een mooi cadeau geworden! De passagiers op deze snelle catamaran waren bonte en fijne mensen. De kapitein (Skipper 'bonety' Ian) en host ('kooky blondy' Jazz) achtereenvolgens geniaal en supervriendelijk. We voeren eerst vanuit Airlie Beach naar een baai van het grote Whitsunday Island. Die baai zal Nele zich nog herinneren, want ze liet haar fancy gsm daar 's avonds in 't water vallen. De kapitein is die de volgende ochtend keurig op de bodem van de oceaan gaan opduiken, een pluim voor hem! Maar de 'phons' is dus wel kapot. Na dat beteuterd momentje doken we toch vrolijk in het eerder frisse maar zachte water van de quasi tropische appelblauwe zee. En daarna deden we wat weinigen kunnen doen: met een helderste nachthemel én volle maan het magische witte zand van Whitehaven Beach gaan betasten. Behoorlijk indrukwekkend. Ook de dag nadien gingen we daar zwemmen, sporten en spelen en hier en daar tussen de stingrays (pijlstaartroggen) en babyhaaitjes zwemmen! Alweer een speciaal moment :-) Dat is trouwens hetzelfde onwezenlijke witte zand uit Pirates of the Carribean 'At World's End' en waarmee de Nasa telescopen worden onderhouden. Heeft te maken met de unieke zuiverheid en percentage silicium in dat zand...
 In de namiddag gingen we dan snorkelen in een prachtig stukje koraalrif dat door uitzonderlijke wind toch kon bezocht worden, en dat mooier is dan Finding Nemo of andere films kunnen laten zien. De snorkelbeurten daarna, in twee andere baaien, waren ook mooi, en ongevaarlijker. Ervaring, ook al is ze pril, is toch zo rustgevend, zeker bij zwemmen of snorkelen. Tussendoor keken we naar spelende walvissen in de verte vanuit het onboard brubbelbadje. Snoezelig. En zonsondergangen met kleuren die Technicolor of Bruynzeel niet hebben. Prachtig. Na de boottocht konden we terug even genieten van een echte douche.

In Airlie Beach heb ik deftig didgeridoo leren spelen van een kleine jongedame met tattoos, zoals álle Ozzies (Nele denkt dat ze verliefd was, ik denk dat ze gewoon happy was met een leerling met muzikale achtergrond), en heb de beginselen beet van circulaire ademhaling :-) Ik heb op het punt gestaan om een fantastisch instrument te kopen en onbesuisd een solocarrière te beginnen. Maar we zullen eerst een beetje moeten werken om die kost te dragen. En volgens Nele mag ik niet zelf een eucalyptusboomke kiezen, kappen en blazen. De douane zou daar niet mee kunnen lachen.
 Na dat weekendje decadentie volgden enkele dagen van reizen, met gesnorkel in Horseshoe bay in Bowen, typisch Australisch havenstadje, slapen op Bruce Highway Rest Areas die zo gezellig zijn als ze klinken, en tropisch strandkamperen, dat uitgezonderd het gebrek aan douche of elektriciteit ook zo gezellig is als het klinkt. Een vuurtje stoken voor de koffie of avondeten durven we niet. Het is in 25 jaar niet zo droog geweest in Australië en iedereen sproeit zijn gras alsof dat ook moet leren zwemmen. Het is vreselijk droog en dor. We hopen dat de zomer (vanaf november) niet te erg lijdt onder bosbranden, maar zoals het er nu uitziet kunnen de mensen zich enkel voorbereiden op het ergste. Nu is er geen probleem, er wordt preventief zeer tactisch, grondig en hard gewerkt, en vanaf november houden we u op de hoogte van onze positie ten opzichte van het brandgevaar.
Het verloop van de laatste drie dagen is een beetje vaag, wat jammer is voor de verslaggeving. En dat heeft meer te maken met de data overload dan met het vatje Old Tawnee dat bijna op is. Op 3 september zijn we even de tropische bergen in getrokken. Eén dagje, maar binnenkort denk ik dat we dat nog zullen doen. Dit was weeral prachtig en behoorlijk indrukwekkend. We hebben nog geen wilde 'cassowaries' of 'platypus' kunnen spotten, maar we zaten wel in hun territorium, een prehistorisch lijkend woud, ver van alles en mooier dan veel.
Paluma is een dorp om van te houden, maar nooit te wonen
 
Birthday Creek Falls is een mooie naam en heel Tarzanlike
En Little Crystal Creek is heel fotogeniek, het water heerlijk fris.

Nu kan ik nog vertellen dat we nog één nacht in Townsville blijven en daarna waarschijnlijk verder trekken naar het dichtbeboste Noorden. Of een beetje klussen aan de auto (en een aanhangwagen?) Nele zal graag zelf over haar verjaardag bloggen, met of zonder desuperlativering.